Mετα μίλησε ένας πλούσιος και είπε,
Μίλησέ μας για το Δόσιμο.
Κι εκείνος απάντησε:
Δίνετε αλλά λίγο, όταν δίνετε από τα αποκτήματά σας.
Μόνο όταν δίνετε από τον εαυτό σας, δίνετε πραγματικά.
Γιατί τι είναι τα αποκτήματά σας έκτος
από πράγματα που κρατάτε και φυλάτε από
φόβο μη τα χρειαστείτε αύριο;
Αλλά το αύριο, τι θα φέρει το αύριο στο
πολύ προνοητικό σκυλί που θάβει κόκκαλα
στη χωρίς σημάδια άμμο καθώς ακολουθεί
τους προσκυνητές προς την ιερή πόλη;
Και τι άλλο είναι ο φόβος της ανάγκης
από την ίδια την ανάγκη;
Δεν είναι ο φόβος της δίψας όταν το πηγάδι
σας είναι γεμάτο, η δίψα που είναι αξεδίψαστη;
Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν λίγα από
τα πολλά που έχουν – και τα δίνουν για αναγνώριση,
και αυτή η κρυφή τους επιθυμία κάνει τα δώρα τους μισερά.
Και υπάρχουν εκείνοι που έχουν λίγα και τα δίνουν όλα.
Αυτοί είναι εκείνοι που πιστεύουν στη
ζωή και στην αφθονία της ζωής, και το σεντούκι τους
δεν αδειάζει ποτέ.
Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν με χαρά,
και η χαρά αυτή είναι η άνταμοιβή τους.
–
Και υπάρχουν εκείνοι που δίνουν με πόνο
και ο πόνος αυτός είναι το βάφτισμά τους.
Και υπάρχουν εκείνοι που δίνουν και δε
νιώθουν πόνο στο δόσιμο, ούτε γυρεύουν χαρά,
κι ούτε σκέφτονται την αρετή.
Αυτοί δίνουν όπως η μυρτιά στο λιβάδι
εκεί κάτω αναδίνει την ευωδιά της στο διάστημα.
Με τα χέρια τέτοιων ανθρώπων μιλάει ο
Θεός, και πίσω από τα μάτια τους ο Θεός χαμογελάει στη γή.
Είναι καλό να δίνεις όταν σου το ζητούν,
αλλά είναι καλύτερο να δίνεις χωρίς να στο
ζητήσουν από κατανόηση.
Και για τον απλόχερο άνθρωπο η αναζήτηση
εκείνου που θα δεχτεί είναι χαρά μεγαλύτερη από το δόσιμο.
Και υπάρχει τάχα κάτι που θα έπρεπε νακρατήσεις;
Όλα όσα έχεις κάποια μέρα θα δοθούν.
Γι’ αυτό δώσε τώρα, ώστε ο καιρός της
προσφοράς να είναι δικός σου, κι όχι των
κληρονόμων σου.
Πολλές φορές λες, «Θα ήθελα να δώσω,
αλλά μόνο σ’ αυτούς που αξίζουν».
Τα δέντρα του περιβολιού σου δε μιλούν
έτσι, ούτε τα κοπάδια στο λιβάδι σου.
Δίνουν για να μπορέσουν να ζήσουν, γιατί
το να κρατήσουν είναι θάνατος.
–
Σίγουρα αυτός που είναι άξιος να δέχεται
τις μέρες και τις νύχτες του, είναι άξιος και
για κάθετι άλλο από σένα.
Και αυτός που αξιώθηκε να πιει από τον
ωκεανό της ζωής, αξίζει να γεμίσει την κούπα
του από το μικρό ρυάκι σου.
Και ποια θα υπάρξει μεγαλύτερη αξία από
κείνη που βρίσκεται στο θάρρος και στην πίστη
η καλύτερα στην ευσπλαχνία της αποδοχής;
Και ποιός είσαι εσύ που θα ‘πρεπε οι άνθρωποι
να ανοίξουν το στήθος τους και να
ξεσκεπάσουν την περηφάνια τους, για να μπορέσεις
να δεις την αξία τους γυμνή και την
περηφάνια τους αντρόπιαστη;
Δες πρώτα αν εσύ ο ίδιος είσαι άξιος να
γίνεις δότης, και όργανο του δοσίματος.
Γιατί, στην πραγματικότητα, είναι η ζωή
που δίνει στη ζωή – ενώ εσύ, που ονομάζεις τον
εαυτό σου δότη, δεν είσαι παρά ένας μάρτυρας.
Και σεις αποδέκτες – και είστε όλοι σας
αποδέκτες – μη δέχεστε φορτίο ευγνωμοσύνης,
για να μη βάλετε δεσμά πάνω στον
εαυτό σας και σ’ αυτόν που δίνει.
Καλύτερα να ανυψώνεστε μαζί με το δότη
πάνω στα δώρα του, ωσάν να ήταν φτερά.
Γιατί αν σκέφτεστε πολύ το χρέος σας
είναι σα να αμφιβάλλετε για τη γενναιοδωρία
του, που μητέρα της είναι η ανοιχτόκαρδη γη,
και πατέρας της ο Θεός.
-Kahlil Gibran