Να ενα ποίημα που έγραψε η μητέρα μου, η οποία γενικά έχει γράψει αρκετά καλά πράγματα! αυτό είναι ενα από ποιήματα της που μου άρεσε πολύ για αυτό και το επέλεξα, μάλλον θα βάλλω και μερικά ακόμα στο μέλλον.
“Θυμήσου…
Να κοιτάξεις τον ήλιο που δύει…
Κάποια στιγμή…
Θα δεις μικρά κόκκινα χνάρια ψηλά, μακριά…
Στον ουρανό…
Και τότε… θα θυμηθείς…
Θα γνωρίσεις τα χνάρια των χειλιών μου.
Θυμάσαι; σου τα άφηνα παντού,
στον καθρέφτη του μπάνιου
με το σ’ αγαπώ για καλημέρα
στους τοίχους, στα τζάμια,
στα καραβάκια που σου έστελνα…
Θυμάσαι;
Πόσα φιλιά πάνω στα γράμματα,
στους φακέλους, στις χαρτοπετσέτες,
γέμισα με τα χνάρια της καρδίας μου τον ουρανό.
Και σε περιμένω ΕΚΕΙ… Εκεί ψηλά στο σπίτι μας,
στο σπίτι του πουθενά…
Στο σπίτι του τίποτα…
ΕΚΕΙ… που μόνο ελεύθερη αγάπη γιορτάζει…
Και βάφει κόκκινο με τ’ άλικο χρώμα των χειλιών σου
Τον ουρανό!
Σ’ αγαπώ!!”
Μαίρη Καούνη