Δυο λόγια για το κείμενο αυτό: Ένα από τα πιο μικρά, άλλα και απ τα πιο δυνατά κείμενα που φιλοξενώ στην σελίδα μου. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που εξελίχθηκε σε λιγότερα από ένα εικοσιτετράωρο. Με αυτό συμπαγές κείμενο θέλησα να αναφερθώ στο γεγονός έτσι όπως τo ‘έζησαν τα μάτια’ μου. Η επιθυμία για ζωή, η επιθυμία για ασφάλεια, η ανάγκη για ενα χάδι, λίγο πριν το τέλος.
Δεν μπορώ να δω τίποτε!, τα αυτιά μου σφυρίζουν λες και δίπλα μου σκαν χιλιάδες οβίδες. Κινούμε με δυσκολία προς εκείνο το ξύλινο τρενάκι, ξέρω ότι είναι ξύλινο τρενάκι γιατι καθόμουν εκει τα απογεύματα. Τώρα μόλις που διακρίνω τη σιλουέτα του! Πρέπει να φτάσω στο ξύλινο τρενάκι, πρέπει να μπορέσω να κρυφτώ από κάτω, ίσως εκεί έχω κάποιες ελπίδες…
Διψάω! ίσως να εχει περάσει μια μέρα, ίσως δυο! Δεν ξερω. Ευτυχώς τα κατάφερα και κρύφτηκα κατω από το ξύλινο τρενάκι. Πονάω πολύ. πλησίασα τα χέρια μου στα μάτια μου αλλά δεν τα βρηκα! Αντί για αυτό πασπάτεψα ένα παχύ πολτο από πύων, αίμα και λιωμένο αμφιβληστροειδή! Βλέπω μονο ελάχιστα από το δεξι μάτι. Το αριστερό χύθηκε εντελώς!… Πονάω! τα πόδια μου πονάνε παρα πολύ και τα αυτια μου σφυρίζουν πολύ. εχω χτυπήσει άσχημα στο κεφάλι. Διψάω…
Νιώθω κατι να με τραβάει εξω από το τρενάκι. Τέλος αυτό ήταν, αλλα ίσως εχω κάποιες δυνάμεις για να αμυνθώ. Θα βγάλω μια κραυγή, ισως ετσι τους φοβίσω…
Δεν ξέρω που ειμαι, δεν μπορώ να δω σχεδον καθόλου και ακουω ελάχιστα, νομίζω ότι πεθαίνω. Στάσου, αυτό πρέπει να είναι νερό, ωωω! Νερό, και τι δεν θα έδινα για να πιω λιγο. ναι, ναι είναι νερό…
Μετακινούμε, δεν μπορω να καταλάβω που παω. Οι αισθήσεις μου αρχίζουν να με εγκαταλείπουν, νιωθω μια γλυκια χαλάρωση, οι πονοι είναι λιγότεροι, αλλα σχεδόν δεν μπορω να κινηθώ…
Κάπου με άφησαν, μάλλον δεν θέλουν να με φάνε. Θέλω να φύγω από εδώ, να παω σε εκείνη την γωνία, θα ειμαι πιο ασφαλής εκει!… Ποσες ώρες μου πηρε να φτάσω σε αυτή τη γωνια αν και απείχε μολις 2-3 μέτρα, αλλα εδώ είναι καλύτερα.
Μάλλον ξημέρωσε, νομίζω οτι ακούω τα πουλιά.
Νιώθω παλι το νερο στο στόμα μου, καποιος προσπαθεί να μου δώσει νερό με μια σύριγγα.
Ολο μου το σωμα είναι γεματο πύων, πληγές και χτυπήματα.
Δεν εχω πια δυνάμεις. Απλά θελω να παω λιγο πιο πέρα, δεν θελω να πεθάνω μεσα σ αυτο το κουτι.
Μου πηρε 1-2 ώρες αλλα σύρθηκα μισό μετρο πιο εκεί, εξω απο το κουτάκι.
Εδώ νιώθω καλύτερα…
Είμαι ήρεμος…
Νιώθω το σώμα μου να κανει κάποιους σπασμούς…
Κάποιος μου χαϊδεύει τη ράχη!…
Είμαι ήρεμος…
….
…
..
.
.
Τον βρήκαμε άσχημα χτυπημένο (κατω απο το τραινάκι). Τον ονομάσαμε Ερμη. Hταν αδύνατον να τον σώσουμε, του δωσαμε ομως λιγο αγαπη.
Το έθαψα εγω στο βουνο.