AURELLIA

Δυο λόγια για το κείμενο αυτό: Για να γράψω κατι, κάτι μεσα μου πρέπει να συμβεί. Την ημερα των γενεθλίων μου (στα 48, Κέρκυρα ήμουν) άνοιξα τα ματια μου, και εψαξα τριγύρω το κινητο μου. Ειχε 5-6 μηνύματα με ευχες. Αναμεσα σε αυτα ειδα και ενα μήνυμα απο την Stella K., το διάβασα, δεν ειχε τοσο σημασία τι έγραφε, αλλα το οτι μου έγραψε. Λιγο αργότερα έγραφα αυτην την ιστορία.

_

Αν θέλεις βαλε μουσική : https://www.youtube.com/watch?v=pWb8BMk1ODU

Καούνης Γιώργος, Κυβερνήτης ερευνητικού σκάφους Aurellia: Το πλήρωμα μου και εγω έχουμε ναυαγήσει στο σύστημα Memento-Mori*, ενώ βρισκόμασταν σε αποστολή εξερεύνησης. Δεν θυμάμαι πια πόσα χρόνια είμαστε εδω. Ζούμε μαζι με κάποιους Ιθαγενείς που συναντήσαμε στον πλανήτη. Eχουμε ενταχθεί στην κοινότητα τους.
Οταν τους πρώτο συναντήσαμε εμεις ήμασταν στα ματια τους Θεοί, παρολα αυτα ειμαστε Θνητοί. Απο τότε ζουμε ολοι μαζί, αρμονικά στις πολύχρωμες πεδιάδες και τα μαγικά βουνά του Memento-Mori-D4. – Δεν γνωρίζω ποσο χρονών ειμαι σε γήινα έτη.
Σήμερα δεν ειχα ύπνο κατι μέσα μου ζητούσε να επιστρέψει στο πλοίο. Δεν ειχα επιστρέψει ποτε εκει μετά την ένταξη μας στην κοινότητα των ιθαγενών των Κά-μπουγκαντά.

Απο βραδύς έζεψα το Γούλουμ μου (κατι σαν κοντο-χοντρο άλογο). Το ναυάγιο ηταν γυρω στην μια νυχτα ταξίδι. Ξημερώματα ειχα φτάσει στην Aurellia, το σκάφος που μας εφερε ως εδω. Η Aurellia ηταν ενα απο τα πιο εξελιγμένα εξερευνητικά σκαφη, με μήκος 234 μετρα, κινητήρες Κβάντων-Φωτονίου και εξοπλισμό για καθε ειδους ερεύνα. – Ημουν βέβαιος οτι βρισκόμουν στο ναυάγιο. Ομως το σκάφος δεν φαινοταν πουθενα. Ενα σκαφος 234 μετρα μήκος, 42 μετρα ύψος και πλάτος 70 μετρα θα έπρεπε να φαίνεται κάπου.
Οι δίδυμοι ήλιοι του πλανήτη ανέτειλαν πισω απο το βουνο Εαθίναους. Άρχισα να περπατάω, το Γουλουμ μου με ακολουθούσε βγαζοντας και μερικες κραυγές. Περπατουσα για ώρες, ώσπου μια μυστηριώδη βλάστηση φάνηκε μπροστά μου. Φυτά και λουλούδια που δεν ειχα ξαναδεί στον πλανήτη και κάποιου ειδους γκρι γυαλιστερά πετρώματα που ούτε κ αυτα τα ειχα ξανα συναντήσει. – Πλησίασα. Πλησίασα κ αλλο. Ειδα ενα μεγάλο AUR να ξεπροβάλει μεσα απο τις πέτρες και τα λουλούδια. Εκεινα τα μεγάλα, γαλαζια γράμματα, σαν ξεχασμένο μισόσβηστο γκράφιτι.
Το λαρύγγι μου κλείδωσε. Το σκάφος ειχε χτιστεί απο μια πολύχρωμη ζούγκλα. Διασχίζοντας τεράστια φυτά και αιχμηρά κλαδιά δέντρων έτρεξα κοντά σε εκεινα τα γραμματα. AURE IA. Βρήκα μια εισοδο στην άτρακτο, μια τρυπα που ειχε δημιουργήσει ο χοντρος κορμός ενός τεράστιου δεντρου και διαπέρναγε το σκαφος απο περα έως περα σε ολο του το πλάτος. Σκαρφάλωσα μεσα.
Αδημονία και μια βαθιά λύπη εκανε το σωμα μου να μουδιάζει. Τα μάτια κοιτούσαν χωρις να καταλαβαίνουν. Eτρεξα προς το κεντρο διοίκησης. –
“AURELLIA”, Ούρλιαξα με φωνή που έτρεμε και ενα κλάμα που ηταν ασυγκράτητο. Κατι λαμπάκια αρχισαν να αναβοσβήνουν αναμεσα στα λουλουδιασμένα κομπιούτερ του σκάφους. Εμεινα παγωμένος εκει, με τα ματια γουρλωμένα. “Μάλιστα κυβερνήτη…” ακούστηκε σαν απο παντού, εκείνη η γνώριμη γυναικεία φωνη, πάντα απαλή, πάντα ήρεμη, σαν της προστατευτικής μητέρας. Έπεσα στα γόνατα , τα χλαμπατσίμπαλα μου κουδούνισαν στον λαιμό μου. Το μονο που μπορούσα να κανω τωρα ηταν να κλαίω. – Τα λαμπάκια άρχισαν τα τρεμοσβήνουν. “Κυβερνήτη σε περίμενα… χαίρομαι που είσαι καλά…”.
Τα λαμπάκια έσβησαν. – Ενα ζωάκι, κατι σαν σκίουρος πετάχτηκε μεσα απο μια κονσόλα ετρεξε κοντά μου, με περιεργαστηκε λιγο και εφυγε. –

Περπάτησα με αργα βήματα πισω προς την τρυπα απο όπου ειχα μπει. Σταθηκα Διάβασα ξανα το μισοσβησμένο AURE IA. – Και έφυγα. – Σε ολο το ταξιδι της επιστροφής η ζωη μου πέρναγε μεσα απο την σκέψη μου αφιλτράριστη. Οι άνθρωποι, οι στιγμές. Εκείνους που δεν θα δω ξανά, Εκείνη που δεν θα την δω ξανά. Όμως εδω ειναι πια η νεα μου ζωη.
Όλοι πίσω στο χωριό με περίμεναν με λαχτάρα. Ειχαν ανάψει μια μεγαλη φωτιά και ενα ζώο ειχαν θυσιάσει. Δεν τους ειχα πει τιποτα, αλλα ειχαν καταλάβει. Εκείνο το βραδυ ενα μεγάλο γλέντι και μια χαρα με τραγούδια, χορό και κρασί γεμιζε το χωριό. Μεσα μου ομως κάτι θρηνούσε.
Ο Μemento-Mori-D4 ηταν ο τοπος μου, η γης και οι άνθρωποι μου. Σε αυτην την γη θα παραδώσω αυτο το σωμα οταν έρθει η ωρα.
Αν θα φορούσα την στολη του κυβερνήτη ή τα δερμάτινα ρούχα με τα χειροποίητα χλαμπατσίμπαλα καμιά σημασία δεν θα ειχε.
Ομως οσα χρονια κ’ αν ζησω ακομα παντα θα την σκεφτομαι. Παντα θα την σκεφτομαι οταν κοιταω τα αστρα.
Κ’ όμως υπάρχει ακομα ένα ταξίδι μπροστά.

Καουνης Γιώργος
28, Ιουλίου, 2020

*Memento Mori: “να θυμάσαι ότι είσαι θνητός”.