…Ναι, είναι αυτή η ξεκάθαρη αίσθηση ότι η ζωή δεν είναι πλέον μπροστά μου, είναι όμως στο πλάι μου.
Περπατάμε μαζί, πολύ κοντά ο ένας στον άλλον.
Δε μιλάμε, μόνο κοιταζόμαστε.
Με κοιτάει με ένα ήρεμο, διατρητικό βλέμμα.
Αυτή η γυναίκα κοιτάει κατευθείαν την ψυχή μου.
Ενα απαλό χαμόγελο και κάποιου είδους γαλήνης διατρέχει όλο της το πρόσωπο.
Αφήνει μια αίσθηση συμπόνιας, μιας τρυφερότητας, αλλά και κάποιου είδους αισιοδοξίας θα έλεγα.
Τα μάτια της είναι ο κόσμος.
Ναι θα μπορούσα να διακρίνω το είδωλο μου μέσα τους…
Καούνης Γ.
Σήμερα