Περι της ‘αλήθειας’ μου

Δεν ειναι συνηθισμένο να βρίσκω συνανθρώπους μου που να συμμερίζονται αυτό που εγώ έχω στο νου μου ως ‘αληθεια’…

η ‘αλήθεια’ για μενα ειναι κατι σαν μια πλαστελίνη, μια πλαστελίνη που ο κάθ ένας μας μπορεί να την πλασει σε όποιο σχήμα επιθυμεί. στη συνέχεια μπορεί να πει: ‘ορίστε να η αλήθεια, σας το λεγα έχει αυτο το σχήμα!… να το γράφει και σε αυτά τα βιβλία’. η ‘αλήθεια’ αυτή μπορεί να πάρει μια έννοια ‘αντικειμενικότητας’, ‘γενικής αλήθειας’ και φυσικά αυτό μπορεί να αποδειχτεί εφόσον το σχήμα είναι ορατό και όντος είναι!!! [και όσο πιο παλιό το σχήμα τόσο πιο παγιωμένη η πεποίθηση της αληθείας του] γυρο απο αυτό μπορει να εχουν ειπωθεί πολλά και να χουν γραφεί άλλα τόσα. μπορει να χουν μιλήσει προφήτες ή ακομα και θεοί!…

Όμως για εμένα αυτο που βλέπω ειναι απλά το σχήμα της [κάπως, με κάποιον τορόπο] ήδη σχηματισμένης πλαστελίνης …και τίποτε άλλο!… Τελικά οσο σκληρά κ αν προσπαθώ ειναι δύσκολο να κατανοήσω την έννοια του ‘άπλαστου’, του ‘ανείπωτου’ σχήματος της ατόφιας ενέργειας. μια έννοια έξω απο τον τρισδιάστατο νου μου.

οτι κ αν έγραψα ειναι άπλα ενα ‘σχήμα’ ενα ψεμα και μια αλήθεια ταυτόχρονα. θα κλείσω με το παράδοξο των δυο όψεων από ένα κομμάτι χαρτί:

Η ‘Α’ όψη γράφει: ‘Η δήλωση στην άλλη όψη είναι αληθής’. Η ‘Β’ όψη γράφει: ‘Η δήλωση στην άλλη όψη είναι ψευδής’.

…εσυ όμως ξέρεις…