Θέλω να επικαλεστώ ένα ποίημα του Ντίλαν Τόμας σήμερα 16 Φλεβάρη του 2011. Mεσημέρι είναι τώρα που γράφω, κλεισμένος στο δωμάτιο, για να μπορέσω έτσι να εξωτερικεύσω καποιες σκέψεις μου. Να δωσω ενα νοημα σε ότι νιώθω. Tο ποίημα αυτό έχει τον τίτλο “And death shall have no dominion”. Από αυτό λοιπόν το ποίημα θέλω να δανιστώ έναν στοίχο, για εμένα αυτος και μονο ο στοίχος εμπεριέχει μια τεράστια αλήθεια, η οποία υπογραμμίζει την ανυπαρξία του ίδιου του θανάτου. Γραφεί λοιπόν: “Though lovers be lost, love shall not”.
Σε αυτόν το στοίχο αναγνωρίζω ένα εκπληκτικό νόημα, το νοημα του υποκειμενικού και της ατόφιας αξίας. Υπάρχει ένα κομματι που είναι υλικό, μεταβλητό και θνητό, μπορεί αυτό το κομματι να πρεσβεύει αξίες αλλα δεν είναι αυτό οι αξίες. Η αγάπη υπαρχει από μονη της και είναι αδυνατον να καταστραφεί να αλωθεί ή να πεθάνει. Οι εραστές θα χαθουν, όχι όμως και η αγάπη. Ένα βαθυ νόημα που μας υπενθυμίζει ότι το ουσιαστικό μένει για πάντα.
Όταν ο παρατηρητής θα πάψει να υφίσταται ο άνεμος θα συνεχίσει να φυσά. Οι όμορφες ανοιξιάτικες ημέρες που θα’ ναι γεμάτες από ήλιο και ελπίδα θα συνεχίσουν να έρχονται και μετα ζεστά ερωτικά καλοκαίρια, φθινόπωρα με βαθιά πορφυρά ηλιοβασιλέματα και κατάλευκους νοσταλγικούς χειμώνες.
Και έτσι Ο θάνατος βασίλειο δεν θα έχει, γιατι τώρα ο ιδιος ο παρατηρητής είναι ο απαλός ανοιξιάτικος αέρας, οι ζεστές ακτίδες του ήλιου, ο απογευματινός ουρανος με τα κοκκινοβαμένα σύννεφα, το καταλευκό απαλό χιόνι, η ιδια η αγαπη.
Όταν η υλη πια αποχωρήσει μένει μόνον η Αλήθεια, η Αλήθεια άφθαρτη, αδιαίρετη. Η Αλήθεια ειναι πλέον ο παρατηρητής και ο παρατηρητής έχει γίνει η Αλήθεια. Στέκει εκει, πανω από το κάθε τι. Ειναι η Μητέρα των πάντων, είναι η πηγή της γέννησης. Αυτός είναι ο τόπος όπου ο παρατηρητής επιστρέφει, ο τόπος απ’ τον οποίο ποτέ δεν αναχώρησε.
Καουνης Γιώργος
2011
Με αφορμή τον θάνατο του +Αλέξανδου Ζ. στα 32 του, θύμα και αυτός της ασφάλτου.
Το ποιημα εδω: And death shall have no dominion